|
Deel 1 - Waarom is er gekanker over Kanker?
|
|
Deel 2 - Kanker is (g)een ziekte
|
|
Deel 3 - Kanker is te genezen
|
|
Deel 4 - Voorkom Kanker
|
|
(ge)Kanker -wat werkt?!
Er zijn meer dan honderd gedocumenteerde effectieve behandelwijzen voor kanker.
Er zijn nog heel veel meer niet-gedocumenteerde gevallen van (zelf)genezing.
In de gereguleerde medicijnleer worden die allemaal niet beschouwd; waarom niet?
In dit deel van deze webzaait is van die werkende oplossing een serie voorbeelden te vinden.
Kanker gaat over het (weer) leren/kunnen vertrouwen in jezelf; je eigen leven kunnen be-leven; dàt geneest je kanker.
Van de geïsoleerde gevallen van (zelf)genezing wordt door de geneeskunde gezegd dat die “anekdotisch” zijn (verhaaltjes, verzinsels); of dat het gaat om ‘onjuiste diagnose”.
Daarin speelt vooroordeel mee: de dokter is als het ware een hogepriester, en ‘alleen wat die zegt is waar’; de dokter heeft gelijk’.
Reclameman/manipulator Bernays heet de uitvinder te zijn van de term “Trust me, i am a doctor”....
Ook speelt daarin de aanname mee dat kanker per definitie voor een dokter een éénrichtingsstraat is; een ‘ongeneeslijke ziekte’.
Het is alsof je moet worden veroordeeld door een moraalpolitie, de medische stand,
De gereguleerde behandeling van kanker is een éénrichtingsstraat, die doodloopt.
Je leven is jouw leven; niet dat van een dokter.
Een vriend, Ed, had dat aan den lijve ervaren.
Hij kwam terug uit Vietnam met een huidkanker; een melanoom.
Veroorzaakt door al de bestrijdingsmiddelen die de Amerikaanse legerindustrie op de natuur had losgelaten.
De dokter zei ’we verliezen deze oorlog’, maar Ed had door dat de dokter
1) nog steeds betaald werd,
2) nergens last van had,
3) géén melanoom had en dus
4) nergens last van had.
Net als de generaals in het Pentagon die vanachter hun bureau zeiden ‘we hebben veel verliezen’.
Ed besloot dat als de dokter dan toch niet meespeelde in het verhaal, hij er alleen voor stond.
En ook, dat alles waar de dokter voor stond afgeschreven kon worden als bewezen-niet-effectief en niet-betrouwbaar. Want dat hadden ze al geprobeerd. Zonder enig succes.
Ed zocht anderen wegen en heeft er inmiddels, veel jaren later, honderden gevonden.
Ik zet er een paar van op een rijtje.
Voor wat ik zie heeft kanker - net als ons lichaam - 4 aspecten:
- psychologisch - het informatie integratie niveau
- elektromagnetisch - het regulatiesysteem
- voeding/hygiëne - de fysiologie
- celgroei/-deling - de anatomie
Spontane genezing - de ongehoorzame patiënt
“Ik begrijp het niet”, zei de man aan de telefoon. “Het zou moeten werken”. Ik heb het rustig nog een geprobeerd uit te leggen.
“Als het blijkt dat mensen spontaan van kanker genezen doordat ze hun eigen leven gaan leven, dan betekent dat ook dat ze daar zelf voor moeten kiezen.” De man begreep het nog steeds niet. Hij deed tenslotte een proefschrift en wist dus waarover het ging, toch? Niet zo. Het verhaal (een anekdote?) waarop hij zich baseerde was dat van een Canadese architect. Een dokter had hem gezegd dat hij nog 3 maanden had om te leven. De architect besloot dat hij die 3 maanden niet wilde gebruiken om in het ziekenhuis te sterven. Hij kocht een boot om in die tijd te doen wat hij altijd al had willen doen: zeilen. Meer dan 10 jaar later zeilde hij nog steeds - volgens het verhaal - en kwam zijn verhaal de wereld in.
De jonge onderzoeker had er kennelijk ook net van gehoord en besloot dat wat voor de één werkte ook voor de ander zou moeten/kunnen werken. Hij deed nu onderzoek naar de methode en vertelde patiënten dat ze zelf hun leven (of sterven) moesten bepalen. Niet dus. Ze gingen gemiddeld gewoon dood, en hij had geen mooie statistisch betrouwbare voorbeelden van spontane genezing. Wat sneu toch ...
Jaren ervoor had ik al met een vriend paradoxen verzameld.
“Kan je een camera maken die een foto kan maken van het maken van een foto door die camera?”.
Of, meer kordaat: ”Wees spontaan!”. Natuurlijk werkt dat niet.
Spontaniteit is juist dat je zelf een ongewoon besluit neemt; dat kan je juist niet door een ander laten nemen.
Pas nadat ik mijn opleiding tot arts gedaan had begreep ik waarom die jonge onderzoeker datniet had begrepen: artsen gaan er van uit dat een patiënt geen kennis, geen mening, geen oordeel en geen (vrije) keus heeft. In plaats dat ze dat rechtzetten en patiënten informeren, nemen artsen besluiten voor, over een ander. Het is in principe een slavensysteem. En dat is juist waarvan kanker een symptoom is: wanneer je leven niet door jezelf geleefd wordt.
Carcinosin - Laat niet over je heen lopen
Een standaard geneesmiddel inde homeopathie wat wordt ingezet bij kanker is carcinosin.
Het wordt ook gebruikt in al die gevallen waar mensen hun leven door anderen laten bepalen. We weten nu wat meer over de manier waarop omgeving-beleving wordt ingeprogrammeerd in ons lichaam. Laten we de basisprincipes even samenvatten: Het Reckeweg Model, het Lipton Mechaniek. Het Oshmann principe en het fenomeen Miasma. Ze hebben allemaal met elkaar te maken.
Miasma is de term die in de Homeopathie vanouds al gebruikt wordt; en tegenwoordig als Methylering van DNA wordt beschreven. Door ziekten of levensstress kan DNA worden beschadigd. DNA is niet het betrouwbare kristal wat de politiefilm op TV ons wil doen geloven. DNA is kristallijn-vloeibaar, en kan door levenservaringen worden gestresst en beschadigd. Bruce Lipton heeft laten zien dat de veranderingen aan het membraan van een cel worden bijgeschreven in het DNA. Ons DNA staat niet vast maar wordt steeds bijgeschreven. James Oshmann heeft laten zien dat het membraan van een cel één is met het bindweefsels, de orgaankapsels en de huid. Veranderingen aan de huid kunnen zo worden bijgeschreven in het DNA. Von Reckeweg heeft laten zien dat problemen met de omgang met onze omgeving zo op verschillende niveaus van het lichaam worden doorlopen, en opleglost, of anders doorgegeven aan een diepere systeemlaag in ons lichaam. Eerst in de omgeving. Dan de huid. Dan de organen. Dan de cellen. Dan het DNA. En, als dat niet werkt, kaatst het van daar weer terug: het DNA ontregelt, waardoor de celgroei ontregelt waardoor de orgaanfunctie ontregelt, waardoor het lichaam wordt ontregeld: kanker. Met andere woorden: een probleem wat niet kan worden opgelost in het lichaam, lost het lichaam op. Het is een ‘zelfeliminerend probleem’.
Reckeweg, Oschman, en Lipton leggen samen goed uit hoe kanker ontstaat. Maar op dezelfde manier is te begrijpen dat een probleem vanuit de omgeving ons lichaam, onze organen, onze cellen en ons DNA kan ingaan, zonder dat het DNA de celgroei ontregelt (‘kanker’). In plaats daarvan ontstaat een Miasma: een del van het DNA wordt uitgeschakeld, door het chemische proces van Methylering. Ik denk dat als we dat op de keper gaan beschouwen dat we via wat Reckeweg, Oshmann en Lipton uitleggen dat in detail is te begrijpen. Mogelijk hebben we voor de precieze details de inzichten van Fröhlich, Nordenström, Beckers en Smith nodig; want die laten allemaal zien hoe, dat, in ons lichaam de software de hardware bepaalt: de elektromagnetische velden bepalen de vorm(ing) van de materie.
Dat is ook het mechanisme waarmee homeopathie en acupunctuur kanker kunnen genezen: het zijn allebei elektromagnetische informatie regulatie methoden. Acupunctuur gaat in interactie met de elektrische informatiestroombanen in ons lichaam. (Het interesseert me niet dat er ‘dokters’ zijn die dit niet wille bestuderen/begrijpen.) Homeopathie biedt frequentie-informatie waarin de elektromagnetische signaalstromen ‘gaten in hun kennis’ kunnen opvullen. Vergelijk het met een computerprogramma wat een andere programmaregel, code, nodig heeft om weer goed te kunnen werken. Waarom heeft elke huistarts een PC op z’n bureau staan, maar doet die nog steeds alsof ons lichaam een object is en geen (super)computer? Ons lichaam is een informatieverwerker; soms is het nodig de informatie, het programma of de code bij te werken. Homeopathie, acupunctuur en sjamanisme doen dat. Dat is handig.
Eén van die codes is Carcinosin.
Het is een informatiepakket wat aal het lichaam voorlegt dat er problemen ontstaan wanneer je jouw leven door anderen laat bepalen. Je kan dan niet meer omgaan met Vrije Keuze, en alle wat je beleeft wordt ‘bijgeschreven’ in het DNA, in plaats dat het voordien al ‘verteerd’ werd.
Homeopathie is in staat om oude DNA schade (Methylering = Miasma) te herstellen.
Op dezelfde manier kan het DNA schade ongedaan maken.
Bij Methylering gaat het als het ware om verlamming van het DNA; een gedeelte doet niet mee, waardoor het lichaam ontvankelijk kan worden voor ziekte (Diabetes is daarvan een voorbeeld, stelt René Broekhuysen).
Bij Kanker gaat het om een kortsluiting in het DNA; ‘it backfires’; het werkt averechts.
In plaats dat de DNA de levenservaring van de cel opslaat en doorgeeft, gaat het op een verkeerde manier het leven en de celdeling van de cel bepalen; los van de verdere omgeving - de rest van het lichaam.
Carcinosin informeert het lichaam ‘dat het over zich laat lopen’ en herstelt daarmee de bedoelde filterfunctie van het Reckeweg Systeem. In plaats dat de omgeving bepaalt wat er gebeurt in je lichaam, bepaal je dat zelf weer. He stelt weer grenzen, en bepaalt daarmee weer keuzen. Precies zoals het Reckeweg Systeem uitlegt: weet wat er gebeurt in je omgeving, weet wat je daarvan toelaat in je lichaam, weet wat je laat verteren door je organen, en weet wat er leeft in je cellen. Dan weet je ook wat wel/niet wordt bijgeschreven in je DNA (het Lipton Mechanisme).
Placebo - de optie om je eigen wil te be-leven
Placebo is het herstel van je vrije keuze in je lichaam. Je doet weer wat je wilt; net als die architect waarvan verluid dat hij besloot de rest van zijn leven te doen wat hij wilde; zeilen.
Placebo is een middel waarvan je gelooft dat het je goed doet; en waarvan je zeker weet dat het je kan helpen. Het is de wonderpil die het mogelijk maakt om dat wat je wil te realiseren.
“. .. dat wat je wilt realiseren:...
Zie je hoe merkwaardig het met onze samenleving gesteld is? Er moet een man met een witte jas aan te pas komen om je te laten geloven in jezelf.
Zie je hoe krom de gedachte is? Je gelooft in de ander, waardoor je gelooft in een pil, waardoor je in jezelf kan geloven...
“Waar je in gelooft, moet je aan geloven”
De dokter is verworden tot de priester van vroeger.
Het is gezond om de vraag te stellen, in hoeverre het geloof in medicijnen bijgeloof is.
De pil van de dokter vervangt de hostie.
De miswijn wordt tegenwoordig ‘verstrekt per injectie’.
De biecht wordt afgenomen door psychiaters.
Maar nog steeds speelt op de achtergrond mee ‘dat (alsof) een ander beter weet dan jij hoe je hebt te leven’.
In de priesterkaste ging het om ‘geloof, schuld, boete en betaling’.
In de medicijnleer gaat het om ‘vertrouwen, leven en dood, en betaling’.
“Je geld of je leven”, vroeger model voor de struikroof is nu het motto van verzekeringsbanken?
Het principe is niet anders.
En in het verstrekken van Placebo krijg je een vrijbrief om in jezelf te geloven.
Doordat je gelooft in een ander.
Zie je hoe krom die redenatie is?
“Om te geloven in jezelf, moet je eerst in een ander geloven”.
Dat is ziekelijk; dat is ziek. Dat is afhankelijkheid, slavernij.
Dat is ongezond, en moet worden genezen.
Het gaat erom dat je niet eerst in een ander moet geloven om in jezelf te kunnen geloven.
Het gaat om een volwassenwordingproces: dat je eerst (weer) in jezelf leert geloven,op jezelf leert vertrouwen, op jezelf kan bouwen, en dat wat je wil zelf (weer) kan be-leven.
Placebo is - om het zo maar te zeggen - een pil (‘een spoedcursus’) ‘volwassen worden in vermomming’.
“Jouw wil geschiedde”.
Je wilt gezond worden? Doe dat dan.
Maar wacht niet op een dokter om je eerst een neppil te geven.
Want via die pil zegt die alleen maar - net zoals psychiaters dat tegenwoordig lijken te beweren - “wat denk je er zelf van”.
Wat de geneeskunde nodig heeft is dat de Vrije Wil weer gerespecteerd wordt; en (weer) wordt begrepen. Je leven is jouw leven; het gaat erom dat je dat (weer) leert be-leven. Het gaat erom volwassen te worden, wakker te worden voor je eigen soevereiniteit en autonomie in je eigen lichaam.
Het politieke systeem heeft een onderwijsvorm verzorgd waarin je niet leert hoe je je eigen gezondheid van verzorgen en herstellen; dat is omdat er veel mensen zijn die aan ziekte willen verdienen. Het is gezonder om in gezondheid te investeren; waartoe het nodig is dat je zelf je eigen lichaam leert kennen en verzorgen, en dat je besluiten leert nemen over je eigen leven en lichaam.
Meditatie als Medicatie
Medicatie komt van buitenaf; meditatie komt van binnenuit. Hoe is het mogelijk om die twee termen in één zin te combineren? Het gaat om een begripsverwarring. Medicatie doet alsof genezing van buitenaf komt. In feite is elke genezing op zelfgenezing gebaseerd; en komt zo van binnenuit. Dat sluit direct aan om de diepe wezenlijke zelfbeleving zoals die in meditatie is te vervaren. Meditatie is zo de meest basale manier om je zelfbeleving te herstellen. Zelf be-leving, her-stellen.
Meditatie is en eenvoudig principe: het is hetzelfde proces als we elke nacht weer als “de slaapcyclus” doorlopen. Het is de overschakeling van de beleving van de buitenwereld (beta-hersengolven) naar de beleving van het lichaam (alfagolven) naar de orgaanbeleving (thèta) naar de celbeleving (delta hersengolven).
De slaapcyclus heeft direct met de celcyclus te maken; en dus met de celdeling. In (alweer) vier fasen doorloopt de cel een ritme van zelf-herstel. De cel stelt, verstelt en herstelt haar eigen grenzen.
De celcyclus heeft direct met de spijsvertering te maken. Ook daar zien we dat de cel haar grenzen verstelt, stelt en herstelt. In dat geval worden partikeltjes die eerst buiten de celwaren opgenomen in het cellichaam (pinocytose) of omgekeerd uitgescheiden naar de omgeving (exocytose). Het principe wat we zien in dat basisbeginsel van spijsvertering/metabolisme zien we ook in het regulatiesysteem van ons lichaam (neuronen en hormonen, meridianen en chackras); en in het immuunsysteem.
De groeicyclus, en levenscyclus, toont hetzelfde patroon als we zien in de leerfasen van het immuunsysteem. Daar zien we hoe cellen lichaamsvreemde deeltjes opnemen, opeten en verteren en daarvan leren. Organismen worden uiteengesleuteld (hun grenzen worden ontsteld, versteld , en het lesmateriaal, de nieuwe leerstof, wordt opgeslagen in de B-cellen en T-cellen van ons lichaam. Zo leert ons lichaam bij van elk nieuw contact met onbekende microben (bacterie, bacterioïden, schimmel, virus). Ons lichaam is géén object maar een informatieverwerker.
In meditatie komt dat allemaal samen. Het is vergelijkbaar met het gebruik van een auto: fase 1) ga van de snelweb af, fase 2) ga van de zijweg af, Fase 3) parkeer in de garage, fase 4) zet de auto omhoog op de werkbrug. Dan pas kan je zien wat de auto vanzelf doet, naradt het rijwindgeruis is weggevallen, de weggeluiden niet meer zijn te horen, de motor is uitgezet, en het enige wat je hoort is het tikken van het afkoelend metaal, het druppen van de olie, misschien het lekken van een band, of wat er verder ook maar is te zien of te horen.
Er is goede reden waarom de zoveel tijd in ons leven slapen. We zitten als het ware gevangen in een video-spel. Voor zelfherstel is het nodig dat we dat uitzetten, en niet meer langer worden bepaald door onze zintuigbeleving, maar stapsgewijs overschakelen: van 1) zintuig-/omgevingbeleving (sensoricepsis) naar 2) lichaamsbeleving (propriocepsis) naar 3) orgaanbeleving (organocepsis/gevoelsbeleving) naar 4) celbeleving Daarin schakelen we over van 1) bewustzijn naar 2) onderbewustzijn tot 3) onbewustzijn naar tenslotte 4) buitenbewustzijn. Let wel, dat is het omgekeerde van wat in feite gebeurt: Vanuit de cellen is het precies omgekeerd. 4) onze omgevingswaarneming is voor onze celen buiten-bewust (het is een waarneming buiten het lichaam). 3) Onze Lichaamsbeleving is voor onze cellen onbewust: ze zijn er deel van maar dat is groter dan ze individuaal kunne om-/be-vatten. 2) Onze orgaanbeleving is de ervaring die cellen ondergaan in hun deel-zijn-van organen: het is hun onderbewustzijn; een onder elkaar bewustzijn. 1) maar de basis van dat alles is het bewustzijn van elke individuele cel. Maar dat kan je pas ervaren in diepe meditatie (lees “The Memory of the Cell” van Satprem).
Op het moment dat de celbeleving centraal staat, in diepe meditatie, dan kan de beleving van de cellen ook weer dienen als de basis voor je beleving. Dan weet je dat je zelf je leven moet beleven, want de cellen kunnen niet omgaan met wat buiten je leeft. Te weinig mensen beseffen dat onze kultuur nog steeds een slavenmaatschappij is, waarin geld de straf-en-beloning in één is. Veel mensen gaan kapot doordat ze door anderen worden geleefd. Ze hebben een slaven bestaan. Hun leven is een hel. En kanker is een symptoom: een zelfdestructie van het lichaam, want de beleving van die persoon is hel. De celkan die levenservaring niet dragen; en vanuit die ervaring ‘ruimt de cel het lichaam op’.
Voor degenen die ervaring hebben met meditatie, is het duidelijk dat ons bewustzijn van onze omgeving op ons celbewustzijn is gebaseerd. Onze cellen zijn met kleine CPU’s vergelijkbaar, in een computer. Ons lichaam als geheel is een netwerkcomputer, met héél veel parallelle/seriële processoren (CPU’s). Ons lichaam kan goed werken als geheel, wanneer elk van de cellen waaruit het is opgebouwd goed kan functioneren. Kanker is symptoom dat cellen soms niet met onze omgevingsbeleving kunnen omgaan. Dat heeft niet te maken met de cellen - die waren eerst wel gezond. Dat heeft te maken met de manier waarop we omgaan met ons lichaam, elkaar en onze omgeving.
Door weer te leren omgaan met onze omgevingbeleving, kunnen we ook weer de natuurlijke gezondheid van de cellen herstellen. Dat is het principe van Medicatie als Medicatie. Door gezondheid te baseren op haar basis, de gezondheid van de cellen, kunnen we onze eigen autonomie (Vrije Keuze) weer centraal stellen. In de cellen kunnen we zien dat hun leervermoegen = zelfgenezend vermogen = spijsverteringscyclus = celdelingcyclus. Waar het steeds en altijd om gaat is dat, hoe, de cel deel van het geheel is. Ons lichaam is opgebouwd uit cellen. Wanneer de cellen verstoord zijn (‘kanker’) gaat het er niet om het symptoom te elimineren (‘doden’) maar om de gezondheid te herstellen (‘zelfgenezing’) door te begrijpen van te probleem is van de celbeleving (zoals is samengevat in het Reckeweg/Oshmann/Lipton/Miasma-kanker mechanisme, zie boven. De basis voor zelfgenezing is in het Placebo Principe te vinden: in leven gaat het erom te leren leven door het leren omgaan met Vrije Keuze, en alle gevolgen. Je bent geen schepsel maar shepper.
- - -
Ik heb moeite om alle berichten over kanker te geloven.
Teveel zijn gekanker over wat anderen geloven.
De formele publicaties vetrouw ik niet omdat ze te vaak zijn betaald door degenen die an kanker behandeling verdienen.
De anekdotes kan ik ook niet vertrouwen, omdat ze te weinig expliciet zijn.
Vandaar dat ik nu een andere aanpak voorstel.
Waarin niet de publicaties en ‘de overheid’ beleid bepalen, maar mensen.
Mij interesseert niet meer wat mensen beweren, maar wat je zelf hebt ervaren.
Het gaat me niet meer om (afhankelijkheid van) genezing, maar om het herstel van zelfgenezend vermogen.
Dat heeft dan iik niets te maken met het uitoefenen van geneeskunde meet/zonder diploma.
Het gaat om het omgekeerde: herstel van je zelfgenezend vermogen.
|
